Er was eens...

Lang, lang geleden (ik spreek van november), was er eens een klein jongetje. Hij woonde met zijn ouders en zijn grote broer in een klein huisje in een nog kleiner dorpje.
De kleine jongen wist goed wat hij wou en aangezien hij weldra jarig was, hij werd 5, wist hij perfect in welk thema het moest zijn "monsters".
Het gebeurde niet zo vaak, maar op een bepaald moment moest de jongen toch met zijn mama mee naar een stoffenwinkel in de grote stad.
De jongen dartelde tussen de stoffen, voelde en wreef over stoffen en keek zijn ogen uit.
Zijn oog viel op deze stof.
"Oh, mama mag ik voor mijn verjaardag daar een kroon uit?" vroeg de kleine jongen.
"Euh, natuurlijk," zei de mama, die ondanks haar gebrek aan tijd zo'n vraag echt niet kan weigeren.
"En krijg ik daar dan ook een pyjma-broek bij?" vroeg de jongen vervolgens.
De mama bedacht dat ze eigenlijk nog geen geschikt verjaardagscadeau hadden en antwoordde vervolgens, met een lach die een beetje groen was "Natuurlijk!"
"En mag daar dan ook zo'n blouse bij?" "Ja, daar mag ook zo'n blouse bij... zucht".
In de auto naar huis zat de kleine jongen met zijn stofje op zijn schoot, k-weet-niet-hoe-trots.
De mama startte niet veel later met het maken van een kroon, volgens een oud recept dat ze gevonden had op het grote internet.

Voor de pyjama gebruikte de mama het "Grote Naaiboek" brrrr....
De mama had reeds ervaren dat ze er niet zo graag mee werkte, maar vond het patroon meer dan oké...
Ze startte er heel flink aan, en deed wat er stond en niets meer. Ze wist heel goed dat je een knopenpand moet verstevigen, maar hé, als het niet in het boek staat, dan doe je dat toch niet!
Op voorhand had de mama van het jongetje de papa de les gespeld. Zolang hij de pyjama over zijn hoofd kan trekken, moet hij deze zo aan en uit doen... (De mama wist echter al dat het niet zo'n slim idee geweest was, en had al snel spijt dat ze het niet verstevigd had.)
Dit was echter niet gerekend op het jongetje. Na een nachtje slapen in zijn zelfgekozen pyjama(stof) , "ritst" hij het hemdje op.
De stof zei een aantal keren "Krak"... kamsnaps waren uit de stof getrokken, de stof was doorgescheurd, het jongetje heel hard geschrokken...
De mama had het voelen aankomen... Ze had de  overschot van de stof veilig in de kast gelegd, in plaats van deze al 2-de hands aan te bieden.
Maanden en maanden later (afgelopen weekend) verplichtte de mama zichzelf om het hemdje te herstellen. Ze knipte de 2 voorpanden opnieuw en verstevigde de knopenpanden goed. Dit ging haar geen 2de keer gebeuren!
Het jongetje blij, (hij durft nu zelfs met zijn hemdje open rond te lopen, dat vindt hij stoer!) hij ligt nu in zijn bedje, de schone slaper!

(Op een feestje horen ook taarten, bedacht de mama. En aangezien ze op tijd klaar was met haar verjaardagscadeau bakte ze voor haar jarige zoon ook nog 2 monsterlijke taarten.)

Eind goed, al goed.
En we leven nog lang en gelukkig!
Zus 1